Rozdział 1:Ta sama koszula

KILKA LAT PÓŹNIEJ:

-Ludmiła,to wcale nie było śmieszne.-mówię w stronę telefonu. Otrzymuję od blondynki tylko głośny śmiech.-Muszę kończyć.
Naciskam zieloną słuchawkę i odkładam telefon na blat. Podchodzę do szafki. Chwytam z niej zdjecie w pięknej,srebrnej ramce. Przejeżdżam czerwonym palcem po wierzchu. Jego uśmiech. Ten czarujący uśmiech.I ta rana na szyi.
-Violetta!-słyszę krzyk z ogromnego budynku. Zaczynam biec. Wchodzę i wyjmuję pistolet. Chowam sie za regałem i strzelam w nieznajomego. Podbiegam do Leona. Głaszczę go. Dopiero wtedy zauważam ogromne krwawienie z jego szyi.
-Spokojne,kochanie.-szepczę w jego stronę.
Uśmiecham się na samą myśl o tych wszystkich przygodach,które przeżyliśmy. Wykorzysztywałam życie w 100% dopóki nie podłożyli bomby do budynku,w którym się zatrzymaliśmy. To był jego koniec. Przez rok mówiłam do niego przez sen,robiłam specjalnie dla niego,jgo ulubione dania,ale poznałam Ludmiłę. Ona dała mi do zrozumienia,że nie ma co się zamrtwiać stratą męża. Że znajdę kogoś innego. Uwierzyłam jej i mam nadzieję,że nie popełniłam błędu.

-Hejka.-mówię w stronę uśmiechniętej,jak zwykle blondynki. Siadam obok niej na stoliku i stawiam na niego mojego ulubionego shake'a,którego popijam w ciągu dnia. Prowadzę tak jakby "zdrowe życie". Tylko w weekendy bardziej szaleję z jedzeniem. O,tak. Hamburgery,pizza,czekoladki i wiele innych słodyczy oraz fast foodów.
-Hej,kochana. Co tam u ciebie?-pyta,a ja wzdycham. Poprawiam swoją sukienkę i patrzę na nią smutnym wzrokiem.
-Dziś wspominałam.-zamiast ogromnego uścisku słyszę jęk.Co jest? Czyżby moja najlepsza przyjaciółka miała zły humor? A to ci dopiero.
-Ciągle Leon i Leon. Przestań. Powoli mnie to wkurza. Musisz przestać o nim myśleć-bierze moja dłoń do ręki i łagodzi nią. -Koniec. Koniec z Leonem. Leon to przeszłość. Co z tego,że to twój mąż. Co z tego,że zakochaliscie się w sobie. Ale on umarł i spotkasz go dopiero w niebie. Tam w górze.
Palec blondynki wystaje ze złożonej dłoni. Patrzę się na niego. Wskazuje niebo. Uśmiecham się blado. Trudno mi o nim zapomnieć,ale wykonałam już połowę roboty.

-To co? Gdzie chcesz iść? Znam w okolicy kilka miejscówek. Ballando,Highu,Feartu...
Słucham przyjaciółki patrząc się na innych przechodniów. Gdy raptem zauważam mężczyznę. Ta sama,kremowa koszula. Marszczę oczy i juz zupełnie nie słucham mówiącej nadal Ludmiły. Przyspieszam kroku. Nawet ta fryzura.
-Violetta! Gdzie idziesz?!-słyszę krzyk blondynki. Zaczynam biec za tą osobą. Gdy wreszcie gubię ją. Widziałam tylko jak skręcała. Przypominała mi Leona.

~~~~~~~~~~~~~~~~
Krótki rozdział
Wiem,wiem
Przykkro mi
Niektórzy myśleli,ze Vl miała wypadek samochodowy :D
Ale nie
Ona jakby była w mieszkaniu i raptem kabuum! Wielkie coś uderzyło w nich i noo
Taka akcja te opwoaidanie
A i przez 2 te następne weekendy co bedą nie bedzie rozdziału
Wiec no
wyjaśnniam tylko
Dlatego tak szybko rozdział napisałam :D
Emily ♥